sobota, 26 października 2013

Motywy i droga cz.2


Jakie mam opcje? Mogę zostać instrumentariuszką, pracować przy operacjach na bloku operacyjnym. Mogę
zostać pielęgniarka chirurgiczną- ściągnie szwów, opatrunki, asysta w zabiegach chirurgicznych.
Mogę pracować na SORZE , jeździć w karetkach. Mogę pracować z noworodkami, z dziećmi, mogę nawet zostać położna (pielęgniarka ma taką możliwość).Jest masa różnych innych specjalizacji o których możecie sobie poczytać.
Mogę zostać wykładowcą akademickim.
Studia podyplomowe z zarządzania?? A dlaczego nie do cholery. Może akurat to pozwoli mi i innym pielęgniarkom które się na to zdecydują zostać dyrektorem do spraw pielęgniarstwa i coś zmienić, zostać działaczem. A dlaczego nie? Kto nam zabroni?
Może się uda, może nie, ale jeżeli ktoś wychodzi z założenia, że po co mu to, że nie ma  sensu, że to nie wyjdzie- to wiadomo, że do niczego nie dojdzie. Trzeba walczyć o siebie chociaż spróbować!!!
Nie twierdzę że od razu wszystkie pielęgniarki zostaną  dyrektorami, oddziałowymi czy działaczami. Może nawet ministrami zdrowia. Nie twierdzę, że ja. Może nigdy się tak nie stanie, może będą lepsi ode mnie, od moich koleżanek z pracy. Ale wiem jedno nie spocznę do póki nie spróbuję. Czy jest coś do stracenia?? Nie, tylko godziny spędzone na uczelni i na kształceniu. Bezczynność czy działanie? Ja wybieram działanie.  Samo podjęcie prób  da mi wielką satysfakcję. Nie dotyczy to tylko pielęgniarstwa, ale każdej innej dziedziny.
 A kto zasiada na stołkach? Ludzie, tacy jak my może nawet i gorsi. Panuje prawo dżungli ten kto ma odwagę wygrywa. Ludzie panicznie boją się brać swój los we własne ręce i odnosić sukcesy, taka psychiczna blokada, nigdy nic mi nie wychodzi to dlaczego tym razem miało by się udać. To tak jak w sporcie. Może podam denny przykład, ale nic lepszego na tą chwilę nie przychodzi mi do głowy. Przykład siatkówki, reprezentacja Polski w okresie swojej dobrej gry  nigdy nie wygrała z Rosjanami, nie dla tego że są w tym gorsi, ale dlatego że się ich boją, czują respekt, strach przed tym, że Polaczek wygra z Ruskiem.
Wiem, wiem zaraz ktoś mi wyskoczy z hasłem, że przychodzi do domu zmęczony, nie ma czasu zbyt wiele obowiązków dziecko, schorowani rodzice, a to inna dodatkowa praca, lub też brak pieniędzy.
No do jasnej choinki czy naprawdę nie jesteśmy wstanie spiąć tyłka na rok może 2? Postarać się, przecież są różne programy z unii europejskiej można  załapać się na darmowe kursy, czasem i  studia trzeba tylko trochę pogrzebać w sieci. Zaciągnąć jakiś nie wielki kredyt studencki. Czy na prawdę nie jesteśmy w stanie zaprzeć się w sobie  znaleźć trochę czasu? Dogadać z mężem/ żoną żeby nas wsparli, wyręczyli z zajęć domowych. Poprosić babcie ciocie, żeby przez najbliższy rok trochę bardziej niż zawsze zajęły się naszym dzieckiem. Czy naprawdę dwa dodatkowe lata nauki w kontekście pracy którą wykonuję się przez czterdzieści lat to dużo? Nie, to tylko dwa lata, które na następne 38 lat będą owocować w lepszą pozycję i płacę.
Ludzie się boją i chyba właśnie o to chodzi, boją, że nie dadzą sobie rady, że są za starzy na naukę, że już nie potrafią tego robić. Nie prawda. Prosty przykład.
Mam na roku panią Ole, kobieta starsza od mojej mamy, dzieci odchowane, najmłodszy syn ma 6 lat.
Straciła pracę, długo nie mogła niczego znaleźć, w następnej pracy była pomiatana, poniżana. W końcu powiedziała dość, zabrała się za studiowanie. Właśnie z takich ludzi trzeba brać przykład, z ludzi którzy chcą coś zmienić, którzy próbują, a nie tylko narzekają i chowają głowę w piasek.  Pani Ola mówi otwarcie, że strasznie się boi przez nadmiar nauki, że nie podoła, bała się, że my -młodsze koleżanki  kompletnie jej nie zaakceptujemy. Jednocześnie widać, że jest z siebie strasznie dumna, zadowolona, śmieję się, że dzięki temu jest młodsza i jest rówieśniczką swoich dzieci, które również zaczynają studia. Wierzę,  a nawet jestem tego pewna, że dzięki  bardzo silnej determinacji, te wszystkie obawy odejdą w niepamięć. Dlatego właśnie niech nikt mi nie mówi, że jest za stary na naukę. Wszystko się da zrobić.



2 komentarze:

  1. W naszym zawodzie jest mnóstwo dróg do wyboru... Uważam, że to przyszłościowy zawód, bo pielęgniarki będą zawsze potrzebne... :)
    Ja jednak nigdy nie widziałam się i nie zobaczę w roli oddziałowej, wykładowcy, działaczki czy dyrektorki... Kocham pracę na oddziale, kocham pracę z pacjentami (w tym przypadku z moimi noworodkami) i nie chciałabym jej zamieniać na biurko i notę papierów :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Z całego serca podziwiam ludzi, którzy pomimo tego, że młode lata mają już dawno za sobą, potrafią podejmować nowe wyzwania i zmieniać coś w swoim życiu - tak jak opisywana przez Ciebie pani Ola. Powinniśmy brać z nich przykład.

    PS Ładne zdjęcie! :)

    OdpowiedzUsuń

Dziękuje za wszystkie komentarze, liczę na to, że są szczere ;)
Zapraszam ponownie!

Nie spamujcie, bo i tak wszelkiego rodzaju spam będzie usuwany.